تنهای اول

 

 

 شیخ صدوق در كتاب كمال الدین در خبر صحیحی از جابر از مولایمان  حضرت ابوجعفر باقر علیه السلام روایت آورده كه فرمود:

 زمـانـی بـر مـردم فـرا مـی رسـد كه امـام آن هـا از نـظـرشـان غـایـب  می شود، خوشا به حال آن كسانی كه در آن زمان بر امر ما ثابت  بمانند، كم ترین چیزی كه از ثواب به آنها می رسد این كه خداوند ـ جل  جلاله ـ آنان را ندا می كند و  می فرماید:

ای بندگان و كنیزان من به سر من ایمان آوردید و غیب مرا باور داشتید، پس بشارت باد شما را به نیكی و ثواب از من كه شما به حق بندگان و كنیزان من هستید، از شما می پذیرم و شما را عفو می كنم و گناهانتان را می آمرزم و به سبب شما باران به بندگانم می رسانم و بلا را از آن ها دفع می كنم ، اگرشما نبودید عذاب خود را بر آن ها نازل می كردم .

جابر گوید : عرضه داشتم: ای زاده رسول خدا صلی الله علیه و اله بهترین كاری كه مؤمن در آن زمان انجام دهد چیست ؟

فرمود : حفظ زبان و خانه نشینی .                                                       كمال الدین ، 1 / 330